80. Niemirski Arkadiusz - Pan Samochodzik Tom 80 Święty Graal, 80. Niemirski Arkadiusz

80. Niemirski Arkadiusz - Pan Samochodzik Tom 80 Święty Graal, 80. Niemirski Arkadiusz - Pan Samochodzik Tom 80 ...

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

ARKADIUSZ NIEMIRSKI

PAN SAMOCHODZIK

I ….

ŚWIĘTY GRAAL

ROZDZIAŁ PIERWSZY

SPOTKANIE Z DEMIURGIEM * ZNOWU TEMPLARIUSZE * KIM JEST „MISTRZ”?

* KIERUNEK: GÓRY ŚWIĘTOKRZYSKIE * SPRZEDAJĘ POMYSŁ

ZWIERZCHNIKOM, CZYLI OPERACJA „BABA JAGA” * TROP PEWNEGO

DZIENNIKARZA * DRWINY Z WEHIKUŁU * FINLANDCZYK, BAJER I

MAŁOMÓWNY * MĘŻCZYŹNI W OCZACH JULII

Hotelowa winda była pusta. Strzepując z dżinsowej kurteczki krople deszczu,

zastanawiałem się, jaką sprawę ma do mnie ten owiany legendą człowiek. „Jeśli ma dla

mnie jakieś zlecenie - myślałem w windzie - to musi poczekać do końca lipca, aż

wrócę z obozu”. Zegar w holu wskazywał 11:06, a spóźnień nie cierpiałem.

Przyspieszyłem kroku. Wszystko przez zegarek, który zepsuł się z samego rana.

W sali nie było wielu bywalców, dosłownie na palcach jednej ręki można było

policzyć pierwszych gości męczących się z wytwornie podanym śniadaniem.

Nienagannie ubrany lokaj zaprowadził mnie do zacisznego kąta przy oszklonym tarasie

położonym na szczycie hotelu „Marriott”, z którego roztaczał się królewski widok na

szarą i pochlipującą dzisiaj Warszawę (początek maja był tego roku doprawdy byle

jaki). Kłęby siwego dymu zasnuwające stolik, wciśnięty między kąt i dorodną palmę,

zasłaniały siedzącego przy nim otyłego osobnika ubranego w ciemny garnitur,

nienagannie białą koszulę i obowiązkową muszkę (ten niepoprawny snob był

miłośnikiem cygar). Demiurg bąknął „dzień dobry” i wypielęgnowaną dłonią wskazał

wolne krzesło.

- Niech pan usiądzie, Pawle - rzekł niskim głosem władcy i zerknął na elegancki

złoty zegarek. - Spóźnił się pan.

- Przepraszam najmocniej - chrząknąłem, odganiając od siebie kłęby dymu z cygara.

- Właśnie popsuł mi się zegarek...

- W porządku. Dostanie pan od mojej agencji taki sprzęt, który przeżyje pana i

pańskie dzieci.

- Dzieci jeszcze nie mam. Żony też.

- Wciąż kawaler? - uniósł wyżej brwi.

- Nie tracę nadziei - uśmiechnąłem się. - A za spóźnienie jeszcze raz najmocniej

przepraszam. Wehikuł kończy przegląd w serwisie. O zegarku już wspominałem,

prawda? Wszystko się psuje, jak na złość.

- Już dobrze, dobrze. Wiem, że jest pan człowiekiem punktualnym. Wyjął jakiś notes

i wbił weń swoje gadzie oczy.

- W tym roku spóźnił się pan do pracy tylko trzy razy.

- Skąd pan o tym wie? - zapytałem poirytowany.

- Jestem szefem agencji detektywistycznej - uśmiechnął się ustami, gdyż w jego

oczach temperatura nigdy nie osiągała punktu zamarzania wody. - Imponujące, panie

Pawle! Tylko trzy spóźnienia. A pański szef, słynny Pan Samochodzik, aż siedem razy,

mimo że mieszka zaledwie kilka ulic od ministerstwa.

Ten człowiek mnie zadziwiał. Wiedział o mnie i panu Tomaszu wszystko. Miał rację

z tymi spóźnieniami.

- Czy możemy przejść do rzeczy? - zapytałem.

- Oczywiście! - zdusił cygaro w popielniczce. - Co pan zamawia? Wybrałem dużą

kawę i ciastko, choć tak naprawdę interesował mnie wyłącznie powód tego spotkania.

Kelner oddalił się, zostawiwszy na stoliku pachnącą brazylijskim słońcem kawę i

ciasteczko, a siedzący naprzeciw mnie łysy mężczyzna w bardzo drogim garniturze,

podał mi szarą kopertę wypchaną dokumentami.

- To dla pana - wyszeptał i nakłuł widelcem kawałek faszerowanej ryby. - Niech pan

to, z łaski swojej, przejrzy dzisiaj. Sprawa dotyczy zeszłorocznego wypadku niedaleko

Krasocina w powiecie włoszczowskim.

Mężczyzna przekąsił kawałeczek farszu.

- O, nawet smaczna ta rybka... - mlasnął. - Wracając do tematu... polonez wpadł pod

pociąg towarowy na przejeździe kolejowym w Skorkowie w województwie

świętokrzyskim. W wyniku kolizji zginęli dwaj pasażerowie samochodu. Pojazd

spłonął, a pociąg się wykoleił. Na szczęście więcej ofiar nie było. Teraz niech pan

uważa. Wśród ocalałych od ognia przedmiotów należących do ludzi w polonezie

znalazła się nadpalona mapa z zaznaczonym obszarem. Na jej dole widniał zapisany po

łacinie fragment jakiegoś zdania zaczynającego się od słów: „Non nobis, Domine, non

nobis...” i tak dalej. Zakreślony flamastrem obszar obejmował właśnie powiat

włoszczowski. A na odwrocie znaleziono notatkę: „Powiadomić Mistrza...” oraz

podkreślone dwukrotnie słowo: „Skarb?”. Zapytałem znajomego historyka, co to

znaczy? Otóż on twierdzi, że łacińskie zdanie było dewizą zakonu templariuszy, choć

przywłaszczyły je sobie inne zakony. Tylko tyle i aż tyle, prawda?

Upiłem łyk kawy i dalej słuchałem z zapartym tchem.

- Poza ustaleniem tożsamości ofiar wypadku, policji nie udało się niczego wyjaśnić -

kontynuował. - Wygląda na to, że ci ludzie pracowali dla jakiegoś „Mistrza”. Nie

wiadomo, o jaki skarb chodzi i co ma z tym wspólnego zakon templariuszy. O sprawie

szybko zapomniano. Śmierć w płomieniach dwóch mężczyzn uznano za wypadek. Nie

byli oni wcześniej notowani, a ocalała z pożaru mapa nie sugerowała niczego

podejrzanego lub niezgodnego z prawem. Ot, zwykli poszukiwacze skarbów.

- Kim byli?

- Dominik Krauze był pracownikiem biura turystycznego, drugi zaś to Andrzej

Czarnecki, konserwator zabytków, od pewnego czasu bez pracy. To wrocławianie.

Niestety, nie ustalono najważniejszego, a mianowicie: czego szukali. Dochodzenie

utknęło w martwym punkcie.

- W czym zatem mogę pomóc? - zapytałem poruszony jego wstępem. - Pan jeszcze

nie wie, ale mam obecnie dużo pracy, a na początku wakacji wybieram się na obóz i...

- Spokojnie, panie Pawle - uniósł rękę we władczym geście, a następnie

majestatycznie ją opuścił. - Pan pozwoli, że skończę ten przydługi wstęp. Komenda

Główna postanowiła przekazać tę mapę mojej agencji. Wie pan, współpracowaliśmy

wielokrotnie z policją, znam tam kilku ludzi, więc czasami „kupuję” od nich

beznadziejne i dziwaczne sprawy. Niech pan się zapozna z materiałami w szarej

kopercie. Może coś panu zaświta w głowie po ich przejrzeniu. Jest pan wprawdzie

urzędnikiem Departamentu Ochrony Zabytków, ale faktycznie detektywem,

współpracownikiem samego Pana Samochodzika, którego w naszej branży cenią dość

wysoko, choć to podobno straszny dziwak. Uznałem, że zainteresuje pana ta historia,

bo lubi pan rozwiązywać przeróżne historyczne łamigłówki. Mógłby pan zastąpić

historyka, który kilka dni temu zrezygnował ze współpracy z moją agencją. Podniosę

honorarium. Jak trzeba będzie, pojedzie pan w teren...

- W teren wykluczone! - zaprotestowałem. - Nie mogę, choć bardzo bym chciał.

Honorarium też nie mogę przyjąć. Zaintrygował mnie pan tą historią, ale, niestety,

obowiązki służbowe mnie wzywają. A w wakacje czeka mnie ten wyjazd...

- Dokąd pan jedzie?

- No, na ten obóz.

- Mamy to omówić na specjalnym zebraniu w ministerstwie.

- Niesłychane!

Wydawało mi się, że w jego oczach dostrzegłem po raz pierwszy wesołe ogniki.

- Niech pan opowie o tej waszej operacji - poprosił.

- No, ładnie - żachnąłem się. - Od początku naszego spotkania ani razu nie

wspomniałem, na jaki jadę obóz, a pan doskonale o wszystkim wie.

- Spokojnie, panie Pawle. Dowiadywałem się tylko, co u pana słychać. Dyskretnie.

Musiałem znać pańskie plany na wakacje. Chciałem to przemyśleć. No i?

- Wyjeżdżam z grupką chłopców jako specjalny konsultant - ciężko westchnąłem. -

To oporni na wiedzę młodzi ludzie i Ministerstwo Edukacji zwróciło się do nas o

pomoc. Tych młodzieńców trudno wychować i nic ich nie interesuje. Dlatego będziemy

rywalizować z równie oporną grupą dziewcząt, przemierzając turystyczny szlak, a ja

będę im opowiadał o historii naszej polskiej ziemi i skarbach, jakie ona ukrywa. Wie

pan, testują jakąś nową metodę wychowawczą, aby przywrócić w młodych,

zagubionych ludziach ogień współzawodnictwa. Osobiście mam mieszane uczucia

wobec tych metod, ale, niestety, jechać muszę, bo to polecenie mojej pani minister.

Dlatego muszę panu odmówić.

Demiurg odsunął od siebie talerzyk z niedokończonym posiłkiem.

- Niech pan zaproponuje wycieczkę śladami krzyżowców - powiedział. - Może

nawet pochwalą pana w ministerstwie za ten pomysł! Poza tym nauczyciel z grupą

młodzieży nie wzbudza podejrzeń. Mógłby pan dla mnie powęszyć i jeszcze zarobić

trochę grosza. Rozumie pan?

***

Minęły prawie dwa miesiące od rozmowy w hotelu „Marriott” z legendarnym

Demiurgiem, królem warszawskich „szpicli”, właścicielem dużej i renomowanej

agencji detektywistycznej. Taki człowiek rzadko spotykał się z takimi ludźmi jak ja;

zresztą do tej pory los nigdy nas ze sobą nie zetknął.

Zaczął się prawdziwy lipiec. Wakacje. Czekałem na decyzję „góry” odnośnie

„mojej” propozycji wyjazdu w Góry Świętokrzyskie tropem krzyżowców, tak jak

zasugerował to szef agencji detektywistycznej. Podczas ostatniego spotkania w

ministerstwie długo opowiadałem o zakonie krzyżowców i rzekomym skarbie ukrytym

gdzieś w Górach Świętokrzyskich. Nadmieniłem o zeszłorocznym wypadku na

przejeździe kolejowym w miejscowości Skorków i ocalałym fragmencie mapy.

- To atrakcyjny temat dla młodzieży - perorowałem w maju przed komisją. -

Wycieczka zapowiada się na ekscytującą przygodę, nawet jeśli w ogóle nie ma żadnego

skarbu. Chłopcy kontra dziewczyny. To musi zagrać!

Pomysł spodobał się „górze”! Zaproszono mnie wkrótce na krótkie szkolenie, a

następnie poznałem grupkę młodych ludzi, tak zwanych „trudnych”, i ich opiekunów.

Na dzień piąty lipca wyznaczyliśmy spotkanie z „Kontrolerem” operacji oraz grupą

dziewcząt kierowaną przez nauczycielkę Mirę Błażejczak. Miało się ono odbyć w

sercu Gór Świętokrzyskich, w Nowej Słupi. Wreszcie wręczono nam karty kredytowe,

gdyż całość operacji była finansowana z jakichś europejskich funduszy.

Mira Błażejczak i Julia, opiekunka chłopców, przystały na „mój” pomysł bez

oporów. W ministerstwie słuchały uważnie mojego wykładu z historii i kiwały

„mądrze” głowami, a ja odniosłem wrażenie, że pierwsza z nauczycielek zerkała na

mnie z zazdrością. Złapałem się na tym, że coraz częściej spoglądałem w jej kierunku z

nie mniejszym zaangażowaniem. A czyniłem to z jednego szczególnego powodu -

podobała mi się.

Na koniec kobieta wymyśliła nazwę dla całej wyprawy.

- Operacja „Baba Jaga”! - zaproponowała.

- Czyżby wierzyła pani w osławione sabaty czarownic na Łysej Górze? - zapytałem.

Uśmiechnęła się tajemniczo. Nic nie odpowiedziała.

Aż do samego wyjazdu pilnie studiowałem historię, pod lupę wziąłem także reprint

mapy znalezionej w polonezie ofiar i zapiski byłego historyka Demiurga.

Czego szukali dwaj wrocławianie w powiecie włoszczowskim? Czyżby byli

kolejnymi poszukiwaczami Świętego Graala? Co interesującego było w Szydłowcu?

Oto bowiem historyk Demiurga ustalił, że w tamtejszym kościele znajduje się

tajemniczy ryt przedstawiający zakonnika z muszlą! Zakonnicy Montjoie nosili na

płaszczach biało-czerwone krzyże i właśnie muszlę! A zatem mielimy już dwa

elementy tej układanki: powiat włoszczowski i wspomniany Szydłowiec.

Resztę puzzli zostawiono dla nas.

Na krótko przed wyjazdem doszło do spotkania z szefem agencji detektywistycznej

w warszawskich Łazienkach. Na początek wręczył mi zaliczkę oraz obiecany sprzęt.

Potem rozmawialiśmy wyłącznie o sprawie. W pewnym momencie rozmowa zeszła na

osobę Miry Błażejczak, „konkurentki”. Staliśmy przy Nowej Pomarańczami.

- Aha, czy pan wie, że to nauczycielka z Żoliborza i że studiowała, tak jak i pan,

historię?

- Przepraszam - uśmiechnąłem się ironicznie - ale tym razem pańscy agenci źle

odrobili prace domowe. Pani Mira uczy geografii.

- Niemożliwe, abym się mylił - wypuścił chmurę dymu z cygara. - Ta pani ma

ukończone dwa fakultety: historię i geografię. Oba w stopniu celującym. Zdolna babka.

Nawet dobrze się składa... ona zna się na geografii i historii. Pan ma za sobą wiele

historycznych sukcesów. A pani Julia, opiekunka chłopców, jest wuefmenką, ale moje

źródła podają, że chciała kiedyś zdawać na historię.

- Pan to wszystko zaplanował, prawda?! - zmrużyłem podejrzliwie oczy. - Niech mi

pan powie: czy to jest operacja finansowana przez ministerstwo? Czy jej celem jest

wychowanie „trudnych” dzieci? Czy raczej znalezienie tego pańskiego skarbu?

- Przecenia mnie pan - niedbale machnął ręką i westchnął. - Tylko czemu nie

mielibyśmy pogodzić tych dwóch celów? Swoją drogą, każdy z tych „trudnych”

dzieciaków ma powyżej 120 punktów IQ! Zdolne bestie. Niech się wykażą!

Stałem naprzeciw niego zrezygnowany.

- A zatem wie pan wszystko! - westchnąłem. - Przeraża mnie pan.

- Wybrano młodzież zdolną, ale oporną na proces wychowania i nauczania -

kontynuował niewzruszony moimi docinkami. - Sam byłem w młodości leniwy i

oporny na wiedzę, więc będę im kibicował.

- Czy jest coś jeszcze, co powinienem wiedzieć?

- Proszę uważać na Mirę Błażejczak? - zatrzymał wzrok na jakiejś stronie. - Nie lubi

ostentacyjnej adoracji ze strony mężczyzn. Ma feministyczne skłonności. Ponoć

niedawno rozstała się z narzeczonym...

- Cóż, dziękuję za przestrogę - zaśmiałem się. - Na wszelki wypadek nie będę się jej

oświadczał. A pani Julia? Ma jakieś tajemnice?

- Ona także rozstała się kimś. Niech pan uważa, bo ona z kolei lubi towarzystwo

mężczyzn, a pan ma opinię człowieka wrażliwego na urok płci pięknej.

Po powrocie do domu sięgnąłem po szarą kopertę wręczoną mi przez Demiurga.

„Cóż mi szkodzi pochodzić po stosunkowo niskich górach?” - myślałem. Mój szef,

pan Tomasz, powiada, że jak dzieciom nie idzie nauka, to należy je zmusić do

wytężonego wysiłku fizycznego. Opornego, opieszałego młodego człowieka najlepiej

„złamać” marszem, biegiem i pracą. Młodzi ludzie łatwiej bowiem godzili się na reżim

wysiłku fizycznego niż tortury związane z eksperymentem natury intelektualnej.

„Gdybym takich urwisów pogonił po górach - myślałem - a przy okazji zerknął,

gdzie trzeba dla Demiurga, upiekłbym dwie pieczenie na jednym ogniu. Może nawet

...

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum

�

80. Niemirski Arkadiusz - Pan ...

pobieranie - ebook - do ÂściÂągnięcia - download - pdf

80. Niemirski Arkadiusz - Pan Samochodzik Tom 80 Święty Graal, 80. Niemirski Arkadiusz - Pan Samochodzik Tom 80 ...

Archiwum